Gezinsgeoriënteerd leven

Voordat ik kinderen kreeg wist ik het al; Ik zal thuisblijfmoeder zijn.

Ik wist niet beter dan dat mijn moeder ook thuis was voor mijn zus en mij toen we klein waren en dat dit heel fijn en vertrouwd voelde. Mijn moeder was de basis. Een zekere en liefdevolle factor in een soms hectische wereld.

Die thuisblijfmoeder ben ik geworden. Toen mijn eerste dochter werd geboren wist ik het zeker. Ik wilde bij haar zijn. Zelf haar eerste stapjes en woordjes meemaken. Ik geloofde ook dat ik de meest geschikte persoon zou zijn om voor haar te zorgen. Zij had mij immers niet voor niets als haar moeder gekregen. 

Hoewel thuis blijven bij ons kinderen zowel een bewuste- als intuïtieve keuze was stak me toch iets. Het gevoel stil te staan in mijn ontwikkeling knaagde aan me. Het gevoel dat ik wenig bijdroeg aan de maatschappij. Dat ik een saaie grijze muis was, want wie is er nú geïnteresseerd in mijn verhalen over de kinderen? 

Ondanks ik helemaal achter deze keuze stond volledig thuis te zijn vond ik het niet altijd een gemakkelijke. Ik voelde me vaak eenzaam. De meeste andere moeders werken nu eenmaal heden ten dage. Ik had het gevoel dat andere moeders me lui vonden en dom. Dat ik niets anders deed dan heel de dag snotneuzen vegen en poepluiers verschonen.